گزیده سخنان امام حسین(ع)

گزیده سخنان امام حسین(ع)

امام حسین (علیه السلام) : ای پسر آدم همانا تو مانند روزگاری ، هر روزی که بر تو بگذرد، قسمتی از عمرت کاسته و کم می شود.

  ( ارشاد القلوب، جلد 1 ،صفحه 98)

امام حسین (علیه السلام) : هرکس زبانش راستگو باشد، کردارش پاکیزه باشد و هرکس نیت خیر داشته باشد، روزیش فراوان گردد و هرکس با زن و بچه اش خوش رفتار باشد، عمرش طولانی شود. ( ارشاد القلوب، جلد 1 ،صفحه 323)

امام حسین (علیه السلام) : فقیران و تهی دستان مومنان چهل سال زودتر از ثروتمندان وارد بهشت می شوند ، امام (علیه السلام) برای درک بیشتر این موضوع مثالی را هم بیان فرمودند : مانند دو کشتی که از گمرک می گذرند ، مامور وصول گمرک به آن دو کشتی نگاه می کند و یکی از آن ها را پر از بار می بیند و دستور می دهد آن را نگه دارید. ( ارشاد القلوب جلد 1 صفحه 370)

امام حسین (علیه السلام) : ایمان بنده مومن کامل نمی شود مگر این که در او چهار خصلت باشد : 1.اخلاقش نیکو باشد ، 2.بخشنده باشد ، 3.از گفتن حرف های زیادی خودداری کند ، 4.زیادی مالش را انفاق کند.

  ارشاد القلوب جلد 1 صفحه 454

امام حسین (علیه السلام) : در حال رفتن به کربلا فرمودند : من مرگ را نمی بینم جز سعادت ، و زندگی با ستمگران را نمی بینم مگر ستوه و بی قراری.  تحف العقول صفحه

176

امام حسین (علیه السلام) در حال رفتن به کربلا فرمود : این دنیا تغییر کرده و منفور شده است ، خوبی هایش رفته ، و باقی نمانده از دنیا مگر ته مانده ای همچون کاسه ای که در ته آن مختصری بماند.مختصر زندگی بی ارزشی همچون چراگاه خطرناک ، مگر شما مشاهده نمی کنید که به حق عمل نمی کنند و از باطل گریزان نیستند ، باید مومن دل به دیدار پروردگار خود ببندد در حالی که طالب حق است.من مرگ را جز حیات و زندگی نمی بینم و زنده ماندن با ستمگران را جز بدبختی ، مردم بنده دنیایند و دین بر سر زبان های آن ها آویزان است،  آن را می چرخانند بر محور زندگی خود ، وقتی به وسیله بلا آزمایش شدند، دین داران کم خواهند بود ( دین لقلقه زبانشان است و در مواقع آزمایش الهی دین ندارند ).  بحارالانوار جلد 17 ( جلد 2 صفحه 109 )

امام حسین (علیه السلام) : امام (علیه السلام) به مردی که غیبت شخصی را در نزد آن جناب می کرد، فرمود : از این کار خودداری کن ، غیبت و بدگویی پشت سر دیگران ، خوراک سگ های جهنم است.  بحارالانوار جلد 17 ( جلد 2 صفحه 109 )

امام حسین (علیه السلام) : گروهی خدا را می پرستند به جهت آرزوی بهشت ، این عبادت تاجران است ، گروهی خدا را می پرستند از ترس جهنم ، این عبادت بردگان است ، گروهی خدا را می پرستند به شکرانه نعمت هایش ، این عبادت آزادمردان است و این بهترین عبادت است.  بحارالانوار جلد 17 ( جلد 2 صفحه 110 )

امام حسین (علیه السلام) : عقل کامل نمی شود ، مگر به پیروی حق.  بحارالانوار جلد 17 ( جلد 2 صفحه 116 )

امام حسین (علیه السلام) : درس دادن علم موجب پیدا شدن معرفت می شود و طول تجربه عقل را افزایش می دهد ، شرافت تقوی است ، و قناعت آسایش بدن هاست ، هرکه تو را دوست داشته باشد ( از کار ناپسند ) تو را باز می دارد ، و هرکه با تو دشمن باشد، فریبت می دهد ( و به گناه تشویقت می کند ) بحارالانوار جلد 17 ( جلد 2 صفحه 117 )

امام حسین (علیه السلام) : به ابن عباس فرمود : درباره چیزی که به تو مربوط نیست سخن مگو ، زیرا می ترسم به گناه دچار شوی ، درباره چیزی که مربوط به تو است نیز صحبت مکن ، مگر بدانی جای صحبت کردن است ، بسا از گویندگان که به حق سخن گفته اند، ولی سرزنش شده اند. با دو کس بحث و جدال مکن ، شخص حلیم ، و شخص نادان . حلیم تو را عصبانی می کند و نادان اذیتت می کند ، در پشت سر برادر مومن خود همان چیزی بگو که دوست داری او پشت سر تو بگوید. چنان عمل کن همانند کسی که می داند از جرائمش بازخواستش می کنند و پاداش کارهای نیکش را می دهند. بحارالانوار جلد 17 ( جلد 2 صفحه 116 )

امام حسین (علیه السلام) : مردی از اهالی کوفه در ضمن نامه ای به حضرت امام حسین (علیه السلام) نوشت : مولای من، بفرمایید خیر دنیا و آخرت چیست ؟ حضرت حسین (علیه السلام) در جواب او نوشت : بسم الله الرحمن الرحیم ، هرکس جویای رضای خدا باشد ( مردم با او خشمگین می شوند ) و خداوند به جای مردم کارهای او را اصلاح می کند ، و هرکه جویای رضای مردم باشد و ( با به خشم آوردن خدا ) خداوند او را به مردم واگذار می کند. ( و مردم او را وا می گذارند ).   بحارالانوار جلد 17 ( جلد 2 صفحه 115 )

امام حسین (علیه السلام) : مردی به خدمت امام حسین (علیه السلام) رسید و گفت : من شخصی گناهکار هستم که نمی توانم خود را از معصیت نگه دارم ، مرا پند و اندرزی بده ، حضرت حسین (علیه السلام) فرمود : پنج کار را انجام مده، بعد هر گناهی مایلی بکن : 1.از رزق و روزی خدا نخور، هر گناهی مایلی بکن . 2. از ولایت خدا خارج شو، هر گناهی می خواهی بکن . 3. جایی را پیدا کن که خدا ترا نبیند، هرچه می خواهی بکن . 4 . وقتی ملک الموت برای گرفتن جانت ( قبض روحت ) آمد، جلوگیری از او بکن . 5 . وقتی مالک دوزخ تو را داخل جهنم کرد، داخل نشو، هرگناهی مایلی انجام ده.   بحارالانوار جلد 17 ( جلد 2 صفحه 115 )

امام حسین (علیه السلام) : بپرهیز از این که کاری انجام دهی که مجبور شوی عذر خواهی کنی از آن ، زیرا مومن خطا نمی کند تا معذرت بخواهد ، اما منافق پیوسته هر روز خطا می کند و معذرت می خواهد.   بحارالانوار جلد 17 ( جلد 2 صفحه 112 )

امام حسین (علیه السلام) : سلام کردن هفتاد ثواب دارد که شصت و نه ثواب آن متعلق به کسی است که سلام می کند و یک ثواب متعلق به کسی است که جواب سلام را می دهد.  بحارالانوار جلد 17 ( جلد 2 صفحه 112 )
امام حسین (علیه السلام) : بخیل کسی است که از سلام کردن بخل ورزد.  تحف العقول صفحه 253
امام حسین (علیه السلام) : در ضمن دعای عرفه عرض می‌كند : خدایا ، مرا از تمام اعضا و جوارحم بهره ‌مند فرما و چشم و گوش مرا وارث من قرار ده ، یعنی تا موقع مرگ مرا از كوری و كری و نقص عضو محفوظ بدار. الحدیث جلد 2  صفحه 26
مردی به حضرت امام حسین (علیه السلام) گفت : بنشینید تا با هم در موضوع دین مناظره و بحث كنیم، حضرت فرمود: من به دین خود بینا هستم و هدایت الهی بر من آشكار است، اگر شما از دین بی‌اطلاعید، خود در طلب آن بروید و بیاموزید. سپس فرمود: مرا با  مراء و خصومت چكار؟ این شیطان است كه در ضمیر آدمی وسوسه می‌كند و می‌گوید با مردم در امر دین مناظره كن و بحث نما تا درباره‌ات گمان ناتوانی و نادانی نبرند. الحدیث جلد 2  صفحه 52

عیاشی و دیگران روایت کرده اند که روزی امام حسین (علیه السلام) به جمعی از فقرا گذشت که عباهای خود را روی زمین انداخته بودند و نان خشکی در پیش داشتند و می خوردند. چون حضرت را دیدند، او را دعوت کردند به سر سفره ، حضرت از اسب خویش فرود آمد و فرمود: خداوند متکبران را دوست نمی دارد و نزد ایشان نشست و با ایشان غذا تناول فرمود ، به فقرا گفت: من چون دعوت شما را اجابت کردم، شما نیز دعوت مرا اجابت کنید و ایشان را به خانه برد و به جاریه خویش فرمود که هرچه برای مهمانان عزیز ذخیره کرده ای، حاضر ساز و ایشان را ضیافت کرد و انعامات و نوازش کرده.  منتهی الآمال جلد 1 صفحه 342

در مقتل خوارزمی و جامع الاخبار روایت شده است که مردی اعرابی به خدمت امام حسین (علیه السلام) آمد و گفت یابن رسول الله (صلی الله علیه و آله) ضامن شده ام، ادای دیت کامله را و ادای آن را قادر نیستم ، لاجرم با خود گفتم که باید سوال کرد از کریم ترین مردم و کسی کریم تر از اهل بیت رسالت (صلی الله علیه و آله) گمان ندارم ، حضرت فرمود: ای برادر عرب،من سه مسئله از تو می پرسم، اگر یکی را جواب گفتی، ثلث آن مال را به تو عطا می کنم و اگر دو سوال را جواب دادی، دو ثلث مال خواهی گرفت و اگر هر سه را جواب دادی، تمام آن مال را عطا خواهم کرد ، مرد اعرابی گفت: یا بن رسول الله، چگونه روا باشد که مثل تو کسی که از اهل علم و شرفی، از این فدوی که یک عرب بدوی بیش نیستم، سوال کند ، حضرت فرمود که از جدم رسول خدا (صلی الله علیه و آله) شنیدم که فرمود : المعروف بقدر المعرفته ، باب معروف و موهبت به اندازه معرفت به روی مردم گشاده باید داشت ، مرد اعرابی عرض کرد: هرچه خواهی سوال کن. اگر دانم جواب می گویم و اگر نه از شما فرا می گیریم (( ولا قوة الا الله )) حضرت فرمود که افضل اعمال چیست ؟ گفت ایمان به خدای تعالی.حضرت فرمود : چه چیز مردم را از مهالک نجات می دهد ؟ مرد اعرابی گفت: توکل و اعتماد بر حق تعالی.امام فرمود : زینت آدمی در چه چیز است ؟ مرد اعرابی گفت: علمی که به آن عمل شود.حضرت فرمود : اگر به دین شرف دست نیابد ؟ عرض کرد :مالی که با مروت و جوانمردی باشد.حضرت فرمود که اگر این را نداشته باشد ؟ گفت:فقر و پریشانی که با آن صبر و شکیبایی باشد.حضرت فرمود: اگر این را نداشته باشد ؟ مرد عرض کرد: صاعقه ای از آسمان فرود بیاید و او را بسوزاند که او لیاقت غیر این را ندارد.پس حضرت خندید و کیسه ای که هزار دینار طلای سرخ داشت نزد او گذاشت و انگشتری عطا کرد او را که نگین آن دویست درهم قیمت داشت و فرمود که با این طلاها دِین خود را بده و این خاتم را در نفقه خود صرف کن. مرد اعرابی آن طلاها را برداشت و آیه مبارکه را تلاوت کرد : (( الله اعلم حیث یجعل رسالته )) {خداوند داناتر است به این كه رسالتش را در كدام خانواده قرار دهد}.  منتهی الآمال جلد 1 صفحه 344

 حضرت امام حسین (علیه السلام) : عبادت ‌كنندگان سه گروهند: 1- گروهی خداوند را به انگیزه رسیدن به پاداش و دست‌یافتن به نعمت های نامحدودش عبادت می‌كنند، این دسته از عبادت‌كنندگان مانند سوداگران سودجو است. 2- بعضی خداوند را از ترس عذاب می‌پرستند و عبادت می‌كنند كه این دسته از عبادت‌كنندگان در خور بردگان زرخرید است. 3- و كسانی هستند كه خداوند را به منظور شكرگزاری و انجام یك وظیفه انسانی پرستش می‌نمایند ( خداوندا ،من تو را عبادت می‌كنم چون لایق پرستش و عبادت هستی ) این دسته از عبادت‌كنندگان عبادت انسان‌های احرار و آزادگان است و چنین عبادتی افضل و برتر از تمام عبادات است. الحدیث جلد 3 صفحه 276

 از حضرت ابى عبد اللَّه روایت شده خدا به حضرت عیسى وحى فرستاد كه اى عیسى، از ترس من گریه كن، دل خود را خاشع ، بدنت را خاضع گردان و دیدگانت را سرمه حزن و اندوه بكش در آن هنگام كه مردمان بی خبر خنده می كنند بر فراز قبرستان بایست و مردگان را با صداى بلند بگو كه من هم به شما ملحق می شوم شاید از آنان پند بگیرى‏.  ارشاد القلوب جلد 1 صفحه 231

از حضرت ابى عبد اللَّه علیه السلام روایت شده كه هر گاه یكى از شما اراده كند هر آنچه را كه از خدا بخواهد باو داده شود، امیدش را باید از مردم قطع كند تا به آن برسد.هر گاه این مطلب را فهمید، از خدا هم چیزى طلب نمی ‏كند مگر این كه به او داده شود.  ارشاد القلوب جلد 1 صفحه 258

حضرت ابى عبد اللَّه فرموده كه خوبی هاى دنیا و آخرت این است پیوند خویشاوندى كنى با كسى كه از تو قطع رابطه كرده و به بخشى به كسى كه ترا ناامید نموده و درگذرى از كسى كه به تو ستم كرده.  ارشاد القلوب جلد 1  صفحه 327

  حضرت ابى عبد اللَّه فرمود آیا می دانید شحیح كیست؟ عرض كردم بخیل است.
فرمود: شحیح از بخیل سخت‏ تر است، زیرا بخیل از مال خودش بخل می ‏ورزد، ولى شحیح بر مال مردم هم بخل می ‏كند ، بالاتر از این كه هر چه در دست مردم می بیند، آرزو می كند كه خدا به او بدهد از حلال و حرام هیچ گاه سیر نمی شود و به آنچه خدا روزیش داده قناعت نمی ‏كند.
و از براى بخیل سه نشانه است از گرسنگى هراس دارد و از فقیرى كه رو به او می ‏آورد، بیم دارد و با زبان به برادرانى كه چیزى انفاق می كنند مرحبا می گوید ،
و براى سخى ( سخاوتمند ) نیز سه نشانه است ، بخشش بعد از این كه قدرت جبران دارد، خارج كردن زكاة مال، دوست داشتن انفاق‏.(  ارشاد القلوب، جلد 1  ،صفحه334)