معمای زندانصداقت
در این که ما ایرانی ها جوگیر هستیم که جای هیچ شکی نیست و دلیل اصلی شکست های گروهیمان در طول تاریخ برمی گردد به همین جوگیر بودنمان. یک روز جوگیر می شویم و زنده باد می گوییم .فردایش باز جوگیر می شویم و مرده باد می گوییم. یک روز یکی را می کنیم مراد و پیشوا، فردایش از بردن نامش حالمان بد می شود. ولی بعضی وقت ها این جوگیر بودنمان موجب انبساط خاطر می شود.
مثلا همین کنسرت اخیر استاد علیزاده و اجرای آثارش توسط ارکستر سمفونی ملی ایران را برایتان تعریف کنم.
از شانس خوبمان برای روز آخر اجرا بلیتی در همان جلوهای سن نمایش نصیبمان شد در سالن برج میلاد. قسمت اول کنسرت ارکستر سمفونی بود و قسمت دوم
هم ابتدا ارکستر نواخت و در اواسط کار استاد علیزاده با سه تارش به روی سن
آمد که بسیار مورد تشویق حضار قرار گرفت. همگان به افتخار استاد از جای
برخاستند و شروع به کف زدن کردند. بعد استاد بر روی صندلی جای گرفت و شروع به نواختن کرد و ارکستر هم همراهیش می کرد. در همان یکی دو دقیقه اول استاد چهار پنج باری به نقطه ای در سالن نگاه می انداخت.
ناگهان دست از ساز زدن کشید و به همان نقطه انتهای سالن خیره ماند و بعد از چند ثانیه سری تکان داد و یک کلمه را با کمی اندوه و ناراحتی گفت:" صداقت". ناگهان غریو سوت و دست زدن بود که در سالن پیچید. استاد با دست جمعیت را دعوت به سکوت کرد و دوباره این بار بلند تر گفت " صداقت". باز جمعیت این بار بلندتر و با شور بیشتری شروع به دست زدن کردند و جمعیت با ریتم دست زدنشان به تکرار کلمه صداقت پرداختند.... و به بغل دستیشان لبخندی می زدند و استاد را با چشم به هم نشان می دادند و می گفتند :صداقت!!
و سری تکان می دادند که یعنی" ببین استاد چی گفت ها، صداقت".
یکی از وسط های جمعیت داد زد:" جانا سخن از زبان ما می گویی"
استاد علیزاده این بار با تعجب باز جمعیت را به سکوت دعوت کرد و به میکروفون
جلوی سه تارش اشاره کرد و این بار واضح تر کلمه قبلی را گفت که تازه جمعیت و
مسئولان سالن فهمیدند استاد چی می گفته.
صدا قطعه!!!!!!!!! (صدا قطع است!!)
آموخته ام که ...
